Yalnız İnsan

Yalnız İnsan

koca dünya benim sırtımda

neylersin düşmüşüm kurtlar sofrasına

Ne kadar da çok malım mülküm param

Kuş tüyünden yastığım

Taştandır yatağım

Ah nerede o çocuk gülüşlerim

Etrafımda dost sandıklarım

Yalnızım ben yalnız, yalnız insan

Köküm bin yıllık meşe ağacı

Dalarım bal kovanı

Fırtınalarla bitmez kavgası

Saçım, başım, uykusuz halim

Dalında salınan yaprağım

Kıyısında yalnız,

Yalnızım ben yalnız, yalnız insan

Teli yanmış, ampulüm

Kararmış, büsbütün

Değişmeye kalmamış mecalim

Dışarıda simitçi bağırıyor, taze simit

Kanat çırpıyor korkan serçeler

Az ilerde yiyecek arıyor, çifte kumrular

Yalnızım ben yalnız, yalnız insan

Denizde yosun kokusu

Çığlık atan martıların, açlık korkusu

Av olma ihtimali, balık ızgarası

Öfkesi dinmiş hırçın dalgası

Yana yıkılmış, yüzen kayık gibi

Yalnızım ben yalnız, yalnız insan

Gök kuşağı renginde düşlerim

Ah nerede o şatafatlı günlerim

Yarım kaldı, masada daktiloda şiirim

Düşlerim tüy misali, rüzgârın telaşında

Saçları kırpılmış, sevinçlerim sanki birazda

Bildiğim bütün sayılara, çarptım böldüm kalbimi

Yalnızım ben yalnız, yalnız insan

Zülfikar Giriş