Fani Dünya

Ah, fani dünya, fani dünya;

Kime miras kaldın sen ha…

Neylersin ki herkes gönül uykusunda!

Ne misafirler ağırladın bu sofranda:

Ah fani dünya, fani dünya

Kimi ölmeyecekmiş gibi biriktirir;

Bir lokma ekmeğe görsen sanki muhtaçtır;

Ah dersin de, hani şu fani nereye koşturur!

Kalanları arkasından, salya sümük ağlatır

Ah fani dünya, fani dünya

Şu taş duvarları, kim üst üste dizdirmiş!

Hanların hanı, hanlar hamamlar yaptırmış’’

Şu sarayda ne uşaklar, ne cariyeler varmış:

Zalim padişah, nice kelleler  alın diye buyurmuş

Ah fani dünya, fani dünya

Şavkın yok, ateşten sönmüş korsun dünya

Zülfikar kırk yıl daha yaşar mı acaba?

Takıldım geçmişe, baktım gördüklerim rüya!

Neylersin ki herkes ela uykusunda;

Ah fani dünya, fani dünya

Zülfikar  Giriş

Gönderen Zülfikar Giriş Şiirleri zaman: 22:38 Hi

Palavra Meydanı

Bir bahar daha ölüyor işte, bak içimde..

Karda çürüyen, yaprağın naaşını kaldırmadan

Bastonlu ve dört köşe kasketli  dedeme sordum

Sular gölgelendi, dereler oluk oluk kan akıyordu

Dersimin ortasında palavra meydanı niye deniyordu?

Belkide  evlat özgürlük palavrasına dem vuruyordu

Azorları çepe çevreleyen sis ve duman..

İçten içe kaynayan volkan, volkan

Munzurun eteklerinde kalmış, yalnız bir nergiz

Sarmış etrafını sürüyle omurgasız sürüngenler

Her fırtınada mutlak bir ahı vardır muzdarip

İşte kış gecesi her yer zifiri karanlık

Dersimin ışıkları soğuktan tir tir titriyor

Meşeler gizliyor beni sen beni göremesin

Geniş dalarından düşen karın altında yalnızım

Elim, ağzım, yüzüm ıslanıyor

Siren sesleri taciz ateşleri iç içe giriyorlar

Bütün bunlar benim aklımı fikrimi çeliyor

Hamik baba alev alev, Bomba  gibi patlıyor palamutlar

Palavra meydanı ayaklanıyor

Ben artık kalbime söz geçiremiyorum

 Zülfikar GİRİŞ

Sen Beni Bırakamazsın Bırakmamalısın

Nerde öldüm ben, nerde benim mezarım
Hangi sahile döküldü benim pullarım
Ben küçük bir akvaryumda yaşardım
iki gözü mavi çocuğun, göz hapsindeydim
Sen beni bırakamazsın, bırakmamalısın

Sen uyurken ben göğsüne al gül takardım
Şimdi kollarım düştü her iki yanıma
yıldızlar ölür düşer birer birer mavi anlıma
karanlıklar sızar göğsümden hayasızca içeri
Sen beni bırakamazsın, bırakmamalısın

Hani öksüre öksüre kan kusarsın
Ellerini dayamışsın karanlığa kurşuni camlara da
garipsenmiş fenerler uyanmaz tenhalarda
Ben bir kere yine açık ve aydınlık değilim
Sen beni bırakamazsın, bırakmamalısın

Ah şu ısıklar solmasaydı sen çekip gitmeseydin
Susmak, susmak mı düşer bana ardından bakarken
toprağa düşen dudaklarım ki duamı içmek ister
Ne kadarda neval okur gibi okudular seni beni anlamadılar
Sen beni bırakamazsın, bırakmamalısın

Kül rengi bakışlarımda yanağımdan akan elleri
kİ nemli yüzümde hep bulmasaydım keşke seni
Bakarsın bizimde bir gün türkümüz okunur anlımızdan
Sağnak yamurlar yağarken camın arkasında sana bakan
Sen beni bırakamazsın, bırakmamalısın

Zülfikar GİRİŞ