Koçero

Yaşadığım mahallede:

Koçero diye biri vardı

Ne şairdi nede ayyaştı;

Hep nazımdan şiir okurdu

Bir gazete kağıdına sarılı

Elinde hep birayla gezerdi

Konuşurdu,

konuştukça konuşurdu

Yudumlarken birasını;

Artık kim varsa çocuk büyük

Başında toplanırdı onu dinlerdi

Kimi zaman, yahu doğru söylüyor:

Diye bazen bir uğultu duyulurdu

Kimileri'de gülüp dalga geçerdi

Yaşadığım mahallede:

Koçero diye biri vardı

Ne devrimci ne ayyaştı;

Belki de zır delinin tekiydi

Söylediklerini hep dosdoğru söylerdi

Bir hafta sonu sabah, erkendi

Kahvahanede oturuyordum
Yarıladığım çay bardağı vardı elimde,

Oturmuş gazeteye göz geçiriyordum

Haber geldi, koçeroyu vurmuşlar

Fırladım yerimden koştura koştura:

O yerde yatıyordu boylu boyunca

Kalabalık toplanmış, duruyordu başında

Soğukmu soğuk, ayaz bir kışında

Eyildim dokundum kirli sakalına

Sımsıkı göğsüne bastırdığı bira kutusu elinde

Gözlerimden iki damla yaş düştü yüzüne

Beş mermi sıkmışlardı ah…

O zavallı, kendi halindeki adama

Zülfikar Giriş