Fani Dünya

Ah, fani dünya, fani dünya;

Kime miras kaldın sen ha…

Neylersin ki herkes gönül uykusunda!

Ne misafirler ağırladın bu sofranda:

Ah fani dünya, fani dünya

Kimi ölmeyecekmiş gibi biriktirir;

Bir lokma ekmeğe görsen sanki muhtaçtır;

Ah dersin de, hani şu fani nereye koşturur!

Kalanları arkasından, salya sümük ağlatır

Ah fani dünya, fani dünya

Şu taş duvarları, kim üst üste dizdirmiş!

Hanların hanı, hanlar hamamlar yaptırmış’’

Şu sarayda ne uşaklar, ne cariyeler varmış:

Zalim padişah, nice kelleler  alın diye buyurmuş

Ah fani dünya, fani dünya

Şavkın yok, ateşten sönmüş korsun dünya

Zülfikar kırk yıl daha yaşar mı acaba?

Takıldım geçmişe, baktım gördüklerim rüya!

Neylersin ki herkes ela uykusunda;

Ah fani dünya, fani dünya

Zülfikar  Giriş

Gönderen Zülfikar Giriş Şiirleri zaman: 22:38 Hi

Palavra Meydanı

Bir bahar daha ölüyor işte, bak içimde..

Karda çürüyen, yaprağın naaşını kaldırmadan

Bastonlu ve dört köşe kasketli  dedeme sordum

Sular gölgelendi, dereler oluk oluk kan akıyordu

Dersimin ortasında palavra meydanı niye deniyordu?

Belkide  evlat özgürlük palavrasına dem vuruyordu

Azorları çepe çevreleyen sis ve duman..

İçten içe kaynayan volkan, volkan

Munzurun eteklerinde kalmış, yalnız bir nergiz

Sarmış etrafını sürüyle omurgasız sürüngenler

Her fırtınada mutlak bir ahı vardır muzdarip

İşte kış gecesi her yer zifiri karanlık

Dersimin ışıkları soğuktan tir tir titriyor

Meşeler gizliyor beni sen beni göremesin

Geniş dalarından düşen karın altında yalnızım

Elim, ağzım, yüzüm ıslanıyor

Siren sesleri taciz ateşleri iç içe giriyorlar

Bütün bunlar benim aklımı fikrimi çeliyor

Hamik baba alev alev, Bomba  gibi patlıyor palamutlar

Palavra meydanı ayaklanıyor

Ben artık kalbime söz geçiremiyorum

 Zülfikar GİRİŞ

Sen Beni Bırakamazsın Bırakmamalısın

Nerde öldüm ben, nerde benim mezarım
Hangi sahile döküldü benim pullarım
Ben küçük bir akvaryumda yaşardım
iki gözü mavi çocuğun, göz hapsindeydim
Sen beni bırakamazsın, bırakmamalısın

Sen uyurken ben göğsüne al gül takardım
Şimdi kollarım düştü her iki yanıma
yıldızlar ölür düşer birer birer mavi anlıma
karanlıklar sızar göğsümden hayasızca içeri
Sen beni bırakamazsın, bırakmamalısın

Hani öksüre öksüre kan kusarsın
Ellerini dayamışsın karanlığa kurşuni camlara da
garipsenmiş fenerler uyanmaz tenhalarda
Ben bir kere yine açık ve aydınlık değilim
Sen beni bırakamazsın, bırakmamalısın

Ah şu ısıklar solmasaydı sen çekip gitmeseydin
Susmak, susmak mı düşer bana ardından bakarken
toprağa düşen dudaklarım ki duamı içmek ister
Ne kadarda neval okur gibi okudular seni beni anlamadılar
Sen beni bırakamazsın, bırakmamalısın

Kül rengi bakışlarımda yanağımdan akan elleri
kİ nemli yüzümde hep bulmasaydım keşke seni
Bakarsın bizimde bir gün türkümüz okunur anlımızdan
Sağnak yamurlar yağarken camın arkasında sana bakan
Sen beni bırakamazsın, bırakmamalısın

Zülfikar GİRİŞ

Sen ne zaman büyüdün çocuğum

Sen ne zaman büyüdün çocuğum

Hiç de duymadı hani  ruhum

Günler aylar hatta yıllar geçmiş

Sen ne zaman büyüdün çocuğum

Bazen çocukluğuna özenir de insan

Seyrederken onları paslı dünyandan

Kalkıp ta onlarla oyun oynaya sın gelir

Ben ne zaman büyüdüm çocuğum

Dünyayı Sevmek ve yaşamaktayız

Kim ne söylerse söylesin

Sen mavi benekli yüzlü çocuk

Sen en uzakta çocukluğum

Sen ne zaman  büyüdün çocuğum

Belki mavi gökte üşümüş bulutum

Yalnızlıkların ellerini tutarak yürümüştüm

Ayaz düşer ırmaklarıma donar sularım

Senin ismini biliyorsun, ben koymuştum

Sen ne zaman büyüdün çocuğum

Suların Doğduğu Yer

Suların doğduğu yerlere bak

Belkide  delice akan şu Fırata

Dahası şu kara toprağa bak

Nice zalim kıral var şu toprakta

Yoksa sendemi ölümsüzlüğü ararsın

Deli taylar gibi koşturursun bazen

Şu deli Fırat gibi niye coşarsın

Akıp giden şu hayatına inat

Ölümsüz aşkınımı oradamı ararsın

Seyyah olupta dolaşsanda bu dünyayı

İmece’nin dişlisinden kaçan buğdayda olsan

Sıra sıra tarlalarada ekilsende

Belki bir yaz güzünde kalkacak hazanın

Şurası çocuk günlerimin bahçesi

Çok eski çağlarda yaşamış bir demirci

Binlerce yılık belkide büyüktür macerası

Ateşin ve suyun sırrına ermiş kimisi

Bilki bu eyri yoldan geçip gideceksin

Bu köprünün başındaki yol kaybolmuş

Kimbilir buradan nice yolcular geçmiş

Yıllar yılı bir bilmezde yürümüş

Güneş bak, yine ufuğa ne güzelde yaslanmış

Belkide bu sabahı görmeden geçip gideceksin

Zülfikar GİRİŞ

Kalfetoros Meyhanesi

Seni görmüştüm

Kaşları keman.

Gerdanına inerdi siyah saçların

Kalfetoros meyhanesinde, şarkılar söylerdin.

İşte ben

Of; Böyle içmezdim!

O sokatan geçmeseydim

Sarhoşlara meze olmazdım!

Eğer ayık kalsaydım

Çok güzeldin oysa

O zengin zibidisiyle görmeseydim Seni

Ah,,

Oysa neler düşlemiştim!

Sıcacık bir yuvanın, hayalini kurardım

Olmasaydı bu sarhoş kafam.

Haklısın...

Ben bir sokak serseriyim!

Bütün çalıştıklarımı meyhaneye gömdüm

Artık işsizde kaldım!

Cebimdeki son parayıda harcadım.

hani kirayı bile ödeyemedim

Pılımla pırtımla sokağa atıldım

Yıkılası O ıslak kaldırımlarında yatarım kalkarım

Kalfetoros meyhanesi! ...

Ayaşların sokağında

Ah kaşları kemanım! ..

Oynattığın kirpiklerini kalbime sapladın

Seni tekrar göreceğim diye

Bu sokaktan ayrılamıyorum

Zülfikar Giriş

Haya

Bir rüzgâr ki poyraz eser

Dal kılır yen içinde kalır

Bir yaprak ki sonuna kadar direnir

Sararınca savrulur rüzğarlarda

Bir insan ki el pençe divan durur

Onur haya dildedir dil ziyanda

Eğilip bükülür sureti

Gölgesi bile utanır terk eder kendisini

ve hayatı talan edilmiş birde sevinci

Meşelerin çınarların kökleri eşelenmiş

Bir martı ağlar  balık için

Bir vapur bağırır neden acı acı
zaman olur ki su çürür

Deniz yanlız, denizde yanlız,

kalır yosun kokusu

Züfikar Giriş

Hasret Olsun

Bir şarkı çalın, sevdadan yana

Bir söz söyleyin içinde sevdiğim olsun

Bir şiir yazın içinde onun sözleri olsun

Karanlık yollarda ışığım olsun

Çıkmaz sokakta adresim olsun

1997 Hasret.

Zülfikar Giriş

BİR TANEM

Hayat önüme engeller çıkarsada

Hasret zincirini geçirsede boynuma

Aşılmaz dağlarla çıksada yoluma

Aşar da  gelirim inan bir tanem

Azrail bana engel olsa

Bahçemde sensiz  güllerim solsa

Tutmasa dizim kör olsa da gözlerim

Koşarda gelirim inan bir tanem

Adını dilimden düşürmem bir an

Senin hasretine dayanır mı bu can

Akmasada bedenimden bir damla kan

Yaşarda gelirim inan bir tanem

Bir Kente Yitirilen Kara Gözlü Çocuklar

Bu kente eğilmez başım gibiydi bulutlar
hüzün karçiçeği gibi açarken karanlıklar
Uzaktık bozkırlarda ellerin nerede
bir serçe haberini getirdi bize
Bir rüzgar şaçlarımızı okşadı hafif hafif
İntihar süsü verilmişti bütün sokaklar
Her duvar deliğinde çıngıraklı yılanlar
Merak etme canım türk polisi yakalar
Avucunun içi gibi, göbeğini kaşır hırsızlar
Nerede bu kayıp kente, o gözü kara çocuklar
Umutlarki kara bir lekeye döner
Ulu orta dönüp dolanırda, dolanır
kuyruk takipcisi uludukça ulur itler
İknaya çalışılar dost görünende, görünen,
tiraj tv köşebaşı-cı faişeleri
Sonra gri gecelerde intihar ederler
Bir mısra doğruyu sıkar /şiir gibi beyinlerine
Dikenli tellerden gül bitmesini beklerler
öfkeli çırılçıplak gerçek zamanlarda
kara boğa gibi kırmızı gözlerle burnundan soluyan
Oyuna dalmış çocuklar gibi, acıkınca kendinin farkındalığına varan
Her çocuğun gelişim dönemi vardır
İlk okuduğu şiiri unutmaz mesella, okuduğu kalabalığa
Ve bizki kimi zaman yağmurlarla ıslanan, mahzun çocuklardık
Arka mahallerde belediyenin açtığı bulanık çamurlu suyunda yüzerdik
kimi zaman, deryalar taşlara dizleri gibi vururda, yer gök ağlardı
analarımız ağlardı, biz boğulurduk çamurlu suda
Biz mülteciydik kimi zaman, kimi zaman arka mahalleli çocuklardık
kimi zaman gıcık olduğumuz bir amcanın ziline basıp kaçardık
Elinde sopayla bizi kovalardı 
Yakalamayınca öfkeli bir boğa gibi kudururdu, küfürler ederek geri dönerdi
Şimdi zifiri karanlıktayım seslenipte duyamadığın
Çorak tarla gibi seni süremediğim
Sağnak sağnak yağıpta kova kova içemediğin
Nerede çiçek açtımsa, kuruttuğun
kuruttun afferin sana, afferin

Zülfikar Giriş

Anı Yaşa

Geçmişe takılı kalma

bugün ziyan edip kaçırma

Çünki geçmiş ölmüştür

gelecek ise yeni doğandır

Geçmişten alacağın yok

ders alacağın var

geleceğe dair de planların var

İkisine değmez kafayı takma

Sen anıları değil, anı yaşa

Adın Eylül Olsun

Adın eylül olsun

Sarı saçların hazanım olsun

Gözlerinden yağan yağmur

kurak yazlarımın

ıslanan toprağı olsun

Kim bilir;

şimdi nerdesin

Hangi aşkının teninine dokunmaktasın

Biliyorum;

unuttun beni

Kapattın bu sevdanın defterini

giderken bir elvedayı çok görerek

Söylesene;

Hiç arada aklına geliyormuyum

Bunca yaşadıklarımızdan sonra

Ben hâlâ kör

ve bir o kadar sağırım

söylenenlere ve gerçeklere

inanmak istemeyen bir zavallı gibi

Hayalinle yaşıyorum

Onlarla yolumu buluyorum

Belki artık seni unutmalıyım

Kalbime koca koca,

kara taşları basmalıyım

Ayaz vurmuş özlemlerimi

Hangi vakitte toprağa gömmeliğim

Ah seni nasıl unutmalıyım

Zülfikar Giriş

Ey İstanbul

Ne umutlarla yolcu idik senin evine

Her gün bir yerden göçtük geldik sana

Taşın toprağın altın dedik geldik sana

Gelmişiz onu anladık kalabalık sürgün yerine

Ey İstanbul tutunamayanların şehri

Ağlayarak gelenlerin himaye ifşa hı

Türkülere sebep edilen bir şehirken

kirletilmiş bir kız gibi intihara meyillisin

Ah İstanbul hep bir kargaşalara

Hep bir sahne'sin kavgalara

Boğaz tarafından esen camdan

hep  bir koşuşturma rüzgarı'sın

Sen ki yağmalanan parsellenen bir kent

Bu bana oluyor büyük bir dert

Nefes alınmaz betonundan neminden

Bir ağacın bile kalmamış altında soluklanan

Çok geçirdim ben içimden bazen

Geçip gitsem buralardan senden

Göğe kanat çırpan özgür kuş gibi

Bir bilsem hangi yöne uçup gideceğimi

Zülfikar Giriş

Duvarlar Bana Düşman

Sanma beklerim seni

kalırım sanma

burada büzülüp seni

Süzülüp tüm endamıyla gidişinle

Yollar yürürken aşımış hüzünlü yollar

Onun aşkı birdenbire olmadı bende

Sen birden bire olmadın içimde

Hani geri dönsen…

Sonsuz gidişin gibi hiçliğin

Beni çıkardığın içimdeki yerde

Ayrıklığın ipini yine geçiriyor eline

Boynuma ilmek ilmek dolandırıyor

Sensiz tütün emerken dudaklarım

Pişman olmadım asla

seni sevdim diye

Bir bilsen nedir diye

Leyla ile mecnunu ölümsüz kılan

Acıları mıdır;

yoksa yitirdikleri aşklarımı

Kaç gündür yüzünü göremediğim sevgili

uzadı uzadı ya, hasretim

silinir sözcüklerim sen aklıma geldikçe

İncecik gövdeme sızan yağmurla sevişiyorum

Kıvrılan sokakların taş duvarları arasında yürüyorum

Duvarlar bana düşman

Zülfikar GİRİŞ

Mektup

Ellerimle yetiştirdiğim çiçekler

Terk etti beni yemyeşil bir yanlızlığa

Bir sabah kalktığımda adın bu değil deselerdi

Saşırmayacaktım...

Değişmekten mutlu olacaktım

Oysa ben kimseyi yanlız bırakmadım

Sırısıklam bir istanbul aşkıydı benimkisi

Deniz misafiri martılarının düş çığlığıydım

Ağır balıkçı teknesiydim tinerci çocuklarıyla

Cebimdeki son parayı onlara dağıttım

şavaştan nefret ettim, Barış dedim

Gazete ve dergi dağıttım..

Özgürlük sosyalizim dedim

İki göz gecekondu da yaşayan, gözleri deniz mavisi insanlara

İş yerinde işçi arkadaşları ayaklandırmışım

Patron işten çıkardı,,

Aylarca iş bulamadım

Eve ekmek dahi götüremedim

Kirayı ödeyemeğince evden altıldım

Sözcüklerin eşkıya olduğu zamanlardı

Yürüdüm ıslıklı kaldırımlarda gözlerim karaydı

yakarak gırimsi bulutları

Tutuklandım sorgulandım

Gbt den geçirildim

Bu şiirleri senmi yazıyorsun dediler

Ben yazdım körmüsünüz dedim

Senin okuman yazman varmı, diye dalga geçtiler

Var dedim, ya peki sizin

Sustular..

Karşı cevap olarak acımasızca copladılar

Buradan çıkınca kitap bastıracam dedim

Tabi buradan çıkabilirsen diye cevapladılar

Ve bir akşam üstü..

Gömdüm yüreğimi kara toprağa

Fışkırsın diye haykırışım

Şimdilerde ne yapıyorsun diye sormuşsun

Çıkınca taksim meydanında..

Yeni eski şiirlerimi yakacağım

Zülfikar Giriş

Yalansın

Benim görünen benim olmayan sevgili

Öyle soğuk. öylesine vefasızsın ki

Duvar yazıları kadar donuk söz gibisin

Ve öylesine söylenen cahilce sözler gibi

Burjuva resepsiyonlarında

Karışır kahkahalara cılız sesim

Can çekişir yüreğim, can çekişir

Oysa benimle olmasan da, benim olsaydın

Söylediğin ve yazdığın şiirlere, laik kalsaydın

Oysa sen, ban başka dünyalarday dın

Benim adımın anılmadığı yerde

Boğulup gittiğin, şanpan ya kadehlerinde

İşte söylediğin her şeyin yalan

Aşkın ve yaşadığın dünya gibi

Zülfikar Giriş

1997

Tercih

Gölgeler

Demek Susmak Ve Durmak Düştü Bize

karpit labalarının ışığı sızıyordu
toprak damlı evlerin mavi pencerelerinden
şimalle yarışırdı sanki onun yansımasıydı
saçının telinden uçuşan seçe kuşlarıydı
gülüşüyorlardı tan vakti ağarırken nehir kıyısından

demek susmak ve durmak düştü bize ip-ince
kırlangıçların göç vakti mevsimince
kader diye sundukları kayanın kara yosununa
uzanmak düştü bize tan vakti ha...

demek göknar kargasına teslim çam kozalakları

bizi dev dalgaların kucağından uyandıracaktı

elem verince kalbimizdeki o zehirli hakikat''
yalnızlık yazgısı gizmimiz’mıydi yoksa kaderimiz’mi
yada suskunluğumuz mıydı ki
kirlenmiş sevinçler sızar kırılmış ışıklardan içeri

ülkemin aydınlık sabahları olmadıki yitirsin
eylü'lün sarışın yaprakları döküldü şapır şapır
kapıyı çalmadan aralık geldi paldır küldür,
zemheri güzü ile geldi hüznün bulutları hazır

yaşamak adına birşey kaldımıki yüreğinde
elem verince kalbimizdeki zehirli hakikat

şimdi karbondan bir kara bulut var gözlerimde

susuyorum, vede ağlıyorum tan vakti ip-ince 

demek susmak ve durmak düştü bize
belki yaşanılır ve unutulur,

unutulur bir zaman
kurşuni külrengi ışıklar sızarken kırık kapılardan

haydi şimdi İçinde bir karafil yak
çoban ateşi olsun dağlarında
çoban kavalının belkide içli tınsında
koy sevdanı orta yere
aşk için
hak için

Zülfikar Giriş

Ben Seni Nasıl Unuturum

Seni candan seven benim
Aşkın uğruna ölen benim
Mecnun olur çöle düşerim
 Ben seni nasıl unuturum

Bak şimdi bomboş ellerim
Sana sevgiyle bakan gözlerim
Hangi zamanı sensiz düşünürüm
Ben seni nasıl unuturum

Sensiz yok benim bir tek günüm
Günüm güneşim aydınlığım
Gecede ay yüzlüm yıldızım
Ben seni nasıl unuturum

Sensiz nefes almaz iken
Uykular bana haram iken
Her gece tanrıdan seni diler iken
Ben seni nasıl unuturum

Sevdiğim sen bir gül bahçesi'sin
ben kalmışım koca şehir ortasın'da
Bütün ömrüm sün sol yanım'da 
Ben seni nasıl unuturum

Zülfikar Giriş

Apansız Ölüm

Sabahın bir kör vakti, 
iç kanatan aşkın 
ağlatırmıydı ölüyü 
apansız gelen ölüm
ah onulmaz acım 
ah onulmaz yaram 
hangi yöne dönsem sen varsın

Zülfikar Giriş

Sen Yoksun

''Seni ansam'' 
Dikene buyur eden bir gül olsam 
''Yağmur olsam'' 
yağmura gebe gökyüzü kalsam
'Sen yoksun' 

Sabahları okyanus olsam'' 
Elim yüzüm yosun 
Ay ışığında yıldız seçsem sana 
O yıldızlardan taç yapsam saçlarına 
''Sen yoksun'' 

Güneşi arayan bir çiçek gibi 
Tüm yeşilliğle mavi 
Suya su kanamış serçe gibi 
Yüreğim avucumda.. 
Yüreğim avucumda yüreğimde sen 
''Sen yoksun'' 

Martıların göz yaşıymış deniz 
Denize düşsem kalır ayak izim 
İstirgiye kabuklarıyla yazdığım adını deniz 
''Sen yoksun'' 

Bütün yasaklı şiirlerimi sana adfettim 
İstimlak ettim bütün duvarları 
İsminin baş harflerinden yazıyorum sana şiirler 
Birazdan gelip beni alacak polisler 
''Sen yoksun'' 


Bütün gün üsküdar sahilinde gezindim 
Kız kulesine bakındım 
Yaygaracı martılara simit attım 
Yani seni yad ettim 
''Sen yoksun'' 
'Sen yoktun'

Zülfikar Giriş