Yok oluş

Akşam gibi geliyorum şimdi sana
Geçtiğim her sokakta gündüzü idam ederek
Sana geliyorum sevgili
Yürüdüğün nefes aldığın havayı görmek adına geliyorum
Toprağın her kucağında sen toplamak istiyorum
Bir zamanlar her köşesine sen ekildiğini umarak
Yaşamak adına yaşatmak adına kırıyorum bütün zincirlerimi
sana hapsolmanın farkındalığına inerek
Her koca şehrin göbeğinde kaybolurken bedenim...
Soğuk mermer taşlarıydı şimdi sende gün gibi bildiğim
Çığlıklar yırtıyor şimdi şehri sanki hayalin gibi
sana inat soğuk geceye inat ben yaşıyorum sevgili
Tıpkı gözlerinmişim gibi..

Zülfikar Giriş

Selam Olsun

Gayri buralardan gider olduk
Dünya toz toprak geçer olduk
Ölümle alay eder olduk
soran dostlara selam olsun

Hüznün sisli yollarından
Karanlıkları yaran ışık gibi
Güneşli yarınlarının yüzüne
koşanlara selam olsun

Biz ki yolcuyduk sarışın
Eylüllerde sonbaharların 

Doğmak üzere yeni dünyada
ölenlere selam olsun

Ayrılık hamuruyla değil yoğrulan
Yüreğinin prangalarıyla bağlı kalan
çok ötelerde yoldaş senin
sesini duyanlara selam olsun

Zülfikar Giriş

Postacı

Bahar olur güller açar

Yaz olur ekinler naçar

Of nazlı yarim aklıma gelir

Söyle mektubum var mı postacı

Böyle hasretlik bitmiyor

Gurbetlik bana mekan oluyor

Sevdiğim mektup yazmayı sevmiyor

Bu gurbetlik biter mi postacı

Günler geçer aylar geçer yıl olur

Bu hasret bir gün beni öldürür

Saçlarıma belki aklar düşürür

Sevdiğim beni tanır mı postacı

Her geçen gün yarını

Ağlatır her an Zülfikar'ı

Belli değil bu günü yarını

Ben murada eremedim postacı

Hasret 1997

Zülfikar Giriş

Aşk

Serzeniş

Artık korkutmuyor beni
Çocukluğumdan kalma gök gürültüsünden
Bu yağmur emen taş duvarları kötülere terk ederek
Çamuru cıvık kerpiç gibi duran taş suratlardan
ve de iki yüzlülüğünden arınmış yüzleri bırakarak

Kuzeyli muhacır rüzgârların heybeme bıraktığı muskalar
kapısı kilitli bencil yüreklerde hapsoldu,
Siz zamanda şususun akrabaları;
Ağrıyan sol yanımın kızıl rengine aldırmadım
Bir tutam defne yakasına iliştirerek alaca karanlığın
Ayrılıyorum bu şehirden

Yağmura tutuldum sağanakla halvete girerek
süngüsüyle delik deşik edilmiş düşlerimin
saçları dökülüyor aynalara küfrederek

Artık korkutmuyor beni
Çocukluğumdan kalma gök gürültüsünden
Bu yağmur emen taş duvarları kötülere terk ederek
Hıçkırıklara bağdaş kurmuş inanın bu kent
sağılacak veda yağmuruyla terk ediyorum
Takvimsiz geleceğimizin çehresini

Zülfikar Giriş

Çiçekçi Huriye

Biz ki şiirler gibi yaşadık

Bir şiirin mısrasında iki aşıktık

Bir acemi okuyucu bile anlardı,

Sırasız imgelerin arasından bizi

Şimdi şarkıların ritminde bulurum sesini

Başını okşasam dağılırdı bilirsin hüzünlerim

Ben o hep, şimdi kinim ve sonra kinim

Muamma havada, gül ve çiçek kokun

Ah Çingene’m, çiçek ve güllerin satıcısı

Kalbimin acısı ve kederinin kraliçe’si

Masamın üzerinde yığınla şairlerin kitapları

Hesapladım gecenin en uzak yıldızlarını

Bu tek kanadımla sardım ben bütün yaralarımı

Dolunay döner durur'da sarılacak şimdi geceye

Kalbimin acısı ve kederimin Çingene’si

Sağır ve dilsiz gibi, sığınak bildim gözlerini,

Çok geç mi kaldım yurtsuzluğum gibi

Madem ki bu kalbim daha senin için çarpıyor

Gördüğüm bu düşlerden uyanmak zor geliyor

Huriye miydi adın cennet mi, bana cehennemin kaldı

Şu maziden izini süpürmeyen sen rüzgâr,

Al beni benden uzak, bilmediğim yere götür

Bahar bahçeleri seyre dalayım, huşu'da ellerini ararken

Baldırı kara ve ayakları çamurlu bana kaldı yalnız adın

Artık kalbimde yığınla ihtiyar loş gölgeler kaldı

Zülfikar Giriş

Mülteci Çocuk

Ben: mülteci çocuğum

Zalimin zulmünden kaçtım

Ümidi ümitsizliğiyle betimledim

koca mayın tarlalarından geçerken’’

Kızgınım insanlığa çünkü…

Savaşın en büyük mağduruyum ben.

Ben mülteci çocuğum

Elbette var mülteci isteklerim!

kaybettiklerim geri gelsin’’

Saçlarımı okşayan babam,

Kucağında uyutan annem;

Ellerimden tutan kardeşim gelsin.

Ben mülteci çocuğum

Şu dünyada yapayalnızım;

Oluk, oluk, akan kan,

kan nehirlerine akarken göz yaşım

Ey; siz insanlıktan dem vuranlar!

Biliyorum ki sizsiniz’’

-ki benim en büyük düşmanım.

Zülfikar Giriş

Bize Yakışmaz

Susmadım ne çektiysem sivri dilimden ''

dilsiz şeytan olmak bize yakışmaz

Gördüm gerçeği bilerek, görmezden gelmedim''

başını kuma saklamak bize yakışmaz

Duydum gerçeği en yakın ağızdan''

kulaklara pamuk tıkamak bize yakışmaz

Durdum rüzgâra karşı saçlarımı taradım''

ineklerden medet ummak bize yakışmaz

Gülü dalından koparmadım sevdim''

gülü seven dikenine katlanır demek bize yakışmaz

Elimde flamam ön saftaydım''

arkasına bakmadan kaçmak bize yakışmaz

Tanrılara küfrettim cennetten kovuldum''

ki şeytan olmak bize yakışmaz

iki kere ikinin dört demedim amma''

doğru bildiğimizden caymak bize yakışmaz

Baharı düşledim koparmadım ümit gelinciğini''

Eylül sonbaharında savrulmak bize yakışmaz

Gece yolcusuyum sonra güz fırtına yağmur''

Güpegündüz kör olmak bize yakışmaz

Aynı Olan Hep Aynıdır

Bir ben kaldım galiba;
Eski düşünceli
Hani derler ya eski kafalı:
Benim kafa biraz o kafadan!
Gözlerim hep o acıyı görür
ve hep aynısından kederi;
Hep eski yeniymiş gibi,
Gösterenlere inat

Eski kafalı biriyim ben;
Biraz Nazım hikmet'ten;
Biraz Özdemir Asaf’tan;
Ve de Can Yücel olurum bazen;

Eskiyi pişirip önümüze getirenleri gördüm;
Çünkü keder aynı,
Acı aynı
Yağmacılar, talancılar aynı
Sadece rolleri değişti;
Figüranlar hep aynı

Eski kafalı biriyim ben;
Eski  kafalı şairler gibi
Veysel gibi düşünürüm,
Sevgiyi ve güzelliği

Nazımca düşünürüm,
Hakça adaleti
Bölüşsün isterim:
Adalet isterim:
Adaleti Adaletsizler den değil;
Adaleti savunanlardan isterim

Hesap sorarım: 
Hesabını sorarım onlardan;
Çünkü rengi aynıdır
Acının ve gözlerdeki kederin
Her umut başka olsa da,
Yoksulluk hep aynıdır
Katil aynı katil,
Mevta aynı mevta;
Yağmacılar talancılar aynı:
Ağlayan gözler aynı:
Dini imanı siyaseti yok yani;
Aynı olan hep aynıdır

Zülfikar Giriş

Yalnız İnsan

koca dünya benim sırtımda
neylersin, düşmüşüm kurtlar sofrasına
Ne kadar da çok malım mülküm param
Kuş tüyünden yastığım
Taştandır yatağım
Ah nerde o çocuk gülüşlerim
Etrafımda dost sandıklarım
Yalnızım ben yalnız, yalnız insan

Köküm bin yıllık meşe ağacı
Dallarım bal kovanı
Fırtınalarla bitmez kavgası
Saçım, başım, uykusuz halim
Dalında salınan yaprağım
Kıyısında yalnız,
Yalnızım ben yalnız, yalnız insan

Teli yanmış, ampulüm
Kararmış, büsbütün
Değişmeye kalmamış mecalim
Dışarıda simitçi bağırıyor, taze simit
Kanat çırpıyor korkan serçeler
Az ilerde yiyecek arıyor, çifte kumrular
Yalnızım ben yalnız, yalnız insan

Denizde yosun kokusu
Çığlık atan martıların, açlık korkusu
Av olma ihtimali, balık ızgarası
Öfkesi dinmiş hırçın dalgası
Yana yıkılmış, yüzen kayık gibi
Yalnızım ben yalnız, yalnız insan

Gök kuşağı renginde düşlerim
Ah nerde o şatafatlı günlerim
Yarım kaldı, masada daktiloda şiirim
Düşlerim tüy misali, rüzgârın telaşında
Saçları kırpılmış, sevinçlerim sanki birazda
Bildiğim bütün sayılara, çaptım böldüm kalbimi
Yalnızım ben yalnız, yalnız insan

Zülfikar Giriş

Çok Öldüm

Rüzgâra İnat

Zulümden Utanan Güneş

Her şeye Benziyor Kahrolası Ayrılığın

Narin ellerin belinde..

Ateşten ki dudağında karanfil

Ölüm son nefesini verirdi kollarında

Yırtarak elbiseni kuytularda mendireğin

Bir sevgi potasıydı gözlerin

Kör bir dilenci gibi giyerdik biz geceyi

uyanırdık her defasında, gecenin bir ucunda

Büyürdü gözlerin, bir deniz martısı çığlığında

Usul dan koşardım, sahile vuran dalga gibi kıyılarına

Ve herkes taş toprak, heykel uyurdu o zamanda

sis ve dumanda boğulmuş gibi, taş duvarlarda

Uzanmıştı ellerim tuval boyayan ressam gibi,

bedenini arardı usul dan

Ah şimdi şu sol yanım yangın yeri

Dönüp baksam,,

küf kokulu anılar sarar her yeri

Ömrümün her evresinde, sıcaklığını duydum ben senin

Sabrın büklümleri ne bıraktım kendimi

Patikaları, düş ve gerçek arasında gidemedik

Anlımızda kara mı kara, bir leke gibi

Şimdi her şeye benziyor kahrolası ayrılığın

Durup bakılacak bir anım var ama benim

Neye yarar ki, dokunmadan dönüp gitmeler

işte hüzün,,

biraz ban sın harelensin yüreğin 

Gerçekten romantik biriydim

hani hep sonra, dizlerine koyup başımı

Terk edilmekten korkardım nedense

Sonra, sessizce ağlardım

Şimdi sahil kumlarına çizdiğim dudakların

Yumuşak,ıslak bir dil gibi, siler deniz

Şimdi, her şeye benziyor kahrolası ayrılığın

ne sana benzer ne sensizliğine

  

Zülfikar Giriş

O Biz Biz Değiliz Artık:

Ey; İstanbul yakmalı sokaklarını 
Ayrılığı taşıyan ağıtlı, vapurlar kenti 
Bütün kalabalığı öksürüklü yollarda 
Utanır güneş kendinden yüksek binalardan 
Kayıp birer mektubuz sokaklarında... 
Birer toz parçasıyız denizlerinin köpüklerinde kaybolan 
Oysa Dersimde şimdi boynu bükük kaldı bademlerin 
Gidilmeye bekleyen uzak tepelerinde 

Sesimiz kaldırım taşlarından çok bu yerde ama
Yerlerde sürüklenen yaprak hışırtısıyız 
Bir boyacı çocuğun boğazına düğümlenen 
Yarım umut ekmek parası için belki de
Acıklı bir hikayenin kahramanları olarak kaldık 
Samandan yapılmış bir hikaye kitabına yazıldık 
Ve unutulduk.. 

O biz, biz, değiliz artık: 
Yüzleri benzemez yüzlerimize çocuklarımızın 
Soğuk ay ışığında yüzlerimiz ayrık 
paylaşmıyor kimse güneşin sıcaklığını:

O biz, biz, değiliz artık: 
Yitirilen bir şehir İstanbul 
kanatsız uçuyor kuşları 
Yapraklara uzansam, dökülür gökyüzü 
Hangi mevsimini anlatsam yitik 
Ve ömrü yetmez sabaha yıldızların 
Hüzünlü rüzgârlar yüzün hangi yönde 
Gece çığlıklarla büyür avuçlarımızda
 
Zülfikar Giriş

Karanlığın Efendisi

Özgecan

Gün Işığı

Buğday Salı Kız

Çok Öldüm

Yaralı ellerimi uzatsam rüzgârlı saçlarına

Dökülen küllerimde közdüm

Kaç kez yara aldım ömrümden

Çok öldüm 

Çok öldüm

Yanılgı

Seni hayatımdan sildim sanıyordum

oysa ne kadarda yanılmışım

Şimdi zaman geçtikçe daha iyi anlıyorum

Zülfikar Giriş

Çocuk kal

Yum gözlerini çocuk, yum da çocuk kal:
Şimdi ben ölümünün inkârındayım
İnkârındayım göz bebeklerimin;
Sana nabzımdan, şah damarımdan sana;
Delikanlı yürekleri anlatacağım dur uyuma

Şimdi ben ölümünün inkârındayım:

Bu kara toprak ki derinliğin senin;
Kana susamışta kapanmaz çatlakları
Doymaz da doymaz körpe canlara
Torağın koynunda ağıt yakan anayım
Ağlayın beni…

Şimdi ben ölümünün inkârındayım

feleğin çarkına dolandı da,dolandı parmaklarım,
Parmaklarımın arasına sızan güneşe aldanırım da
Çokça rüzgârlarda savrulur saçlarım

Başıma böyle kuşların üşüştüğü an
Nehir miyim de böyle oluk, oluk, çağlayan
Soluk benizim şu ela gözlerimden uyku diler
Şimdi ben ölümünün inkârındayım

Zülfikar GİRİŞ

İçimdeki Çocuk

Bir insanın yaptıkları vardır
Bir şarkının ritmini duyup
Belki de bir sınırı vardır
Durup durakladığı yer
Benim yaptıklarım sınırsızdı
Yada yapamadıklarım
Kendimi içkiye vermiştim
Şarkılarda seni bulurken ağlardım
Ben beni kaç kere yıktım kendim içimde
Sen beni kaç kere vurdun içimde hatırlıyor musun
hey gülüşünü sevdiğim gülüşüne öldüğüm
Buğulanıp, buğulanıp, durmasaydım
Belki kendimi yeniden onarırdım
Balıkçıl olurdum sabırla beklerdim seni
Kapıda asılı balıkçı feneri gibi dururdum
Her şey değişmişti çoktan binalar ve yollar
Yeni mobilyalar alınıyordu yeni arabalar
Herkesin konuşması değişmişti sözcükleri bile
O mis kokulu yeşil sabun kullananlar yerine 
Herkes sanki parfümeri dükkanı açmıştı 
Cümle alem büyüdü büyüdükçe pazulandı
Bir ben büyüyemedim, 
bir ben içimde bir ben çocuk kaldım

Zülfikar Giriş

Bir İşçinin Düşleri

Hani nerede benim gençliğim

Yoldan geçen bir yolcuya verdim belki

Belki gurbet ellerde kaldı

Daha burmadan bıyığımı

Giderim buralar çok uzağa

Çiçekli bir dal verip sevdiğime,

Kendi yetiştirdiğim ağacımdan

Bedenimden ağır bir yükün altına giriyorum

Ve bunu bilerek yapıyorum

Kafeste beslediğim kuşumu özgür bırakarak

Yola revan oluyorum..

Sonsuz mavi gök yüzüne son kez bakar gibi

Oysa o kadar büyük şeyler, beklemiyordum hayattan

sadece dudağımda bahar ezgisiydi mırıldanışım

Belki çelik bilekli bir işçinin düşleriydi benim

Örsle çekiç arasında ezilse de her defasında umutlarım

yinede güneş doğuyordu sevdiğim sana her baktığımda

Güneşin sarı sıcak başakları görmesi gibi

Neredeyim ben şimdi..

tedirgin bir kısrak gibi,

deli dolu sağa sola kaçışarak,

zifiri karanlıkta gözleri kör eden,

yapay ışıklar altında.

Kim bilir daha kaç kere daha yeşilleneceğim

hani çocukluğumuzda elimize kına yaktığımız

üzeri kızıl kına sanıp ta bıraktığımız,

kara yosunlu kayalar gibi

daha kaç mevsim bekleyeceğim

daha kaç kızın ellerine kızıl kına olacağım

Biliyor musun;

oldum olası yeşile hiç haz etmedim

tabi doğa gül karanfil ve papatya yeşili hariç

yani acı yeşille alışamadım ben...

Ben hep gök yüzüne bakındım

Gri bulutlar varken bile hep maviyi aradım

Ama şimdi burada mavi diye denize dalıyorum

tıpkı o mavi gözlerine dalar gibi

Zülfikar Giriş