O Biz Biz Değiliz Artık:

Ey; İstanbul yakmalı sokaklarını 
Ayrılığı taşıyan ağıtlı, vapurlar kenti 
Bütün kalabalığı öksürüklü yollarda 
Utanır güneş kendinden yüksek binalardan 
Kayıp birer mektubuz sokaklarında... 
Birer toz parçasıyız denizlerinin köpüklerinde kaybolan 
Oysa Dersimde şimdi boynu bükük kaldı bademlerin 
Gidilmeye bekleyen uzak tepelerinde 

Sesimiz kaldırım taşlarından çok bu yerde ama
Yerlerde sürüklenen yaprak hışırtısıyız 
Bir boyacı çocuğun boğazına düğümlenen 
Yarım umut ekmek parası için belki de
Acıklı bir hikayenin kahramanları olarak kaldık 
Samandan yapılmış bir hikaye kitabına yazıldık 
Ve unutulduk.. 

O biz, biz, değiliz artık: 
Yüzleri benzemez yüzlerimize çocuklarımızın 
Soğuk ay ışığında yüzlerimiz ayrık 
paylaşmıyor kimse güneşin sıcaklığını:

O biz, biz, değiliz artık: 
Yitirilen bir şehir İstanbul 
kanatsız uçuyor kuşları 
Yapraklara uzansam, dökülür gökyüzü 
Hangi mevsimini anlatsam yitik 
Ve ömrü yetmez sabaha yıldızların 
Hüzünlü rüzgârlar yüzün hangi yönde 
Gece çığlıklarla büyür avuçlarımızda
 
Zülfikar Giriş