Bir İşçinin Düşleri

Hani nerede benim gençliğim

Yoldan geçen bir yolcuya verdim belki

Belki gurbet ellerde kaldı

Daha burmadan bıyığımı

Giderim buralar çok uzağa

Çiçekli bir dal verip sevdiğime,

Kendi yetiştirdiğim ağacımdan

Bedenimden ağır bir yükün altına giriyorum

Ve bunu bilerek yapıyorum

Kafeste beslediğim kuşumu özgür bırakarak

Yola revan oluyorum..

Sonsuz mavi gök yüzüne son kez bakar gibi

Oysa o kadar büyük şeyler, beklemiyordum hayattan

sadece dudağımda bahar ezgisiydi mırıldanışım

Belki çelik bilekli bir işçinin düşleriydi benim

Örsle çekiç arasında ezilse de her defasında umutlarım

yinede güneş doğuyordu sevdiğim sana her baktığımda

Güneşin sarı sıcak başakları görmesi gibi

Neredeyim ben şimdi..

tedirgin bir kısrak gibi,

deli dolu sağa sola kaçışarak,

zifiri karanlıkta gözleri kör eden,

yapay ışıklar altında.

Kim bilir daha kaç kere daha yeşilleneceğim

hani çocukluğumuzda elimize kına yaktığımız

üzeri kızıl kına sanıp ta bıraktığımız,

kara yosunlu kayalar gibi

daha kaç mevsim bekleyeceğim

daha kaç kızın ellerine kızıl kına olacağım

Biliyor musun;

oldum olası yeşile hiç haz etmedim

tabi doğa gül karanfil ve papatya yeşili hariç

yani acı yeşille alışamadım ben...

Ben hep gök yüzüne bakındım

Gri bulutlar varken bile hep maviyi aradım

Ama şimdi burada mavi diye denize dalıyorum

tıpkı o mavi gözlerine dalar gibi

Zülfikar Giriş