Bu kente eğilmez başım gibiydi bulutlar
hüzün karçiçeği gibi açarken karanlıklar
Uzaktık bozkırlarda ellerin nerede
bir serçe haberini getirdi bize
Bir rüzgar şaçlarımızı okşadı hafif hafif
İntihar süsü verilmişti bütün sokaklar
Her duvar deliğinde çıngıraklı yılanlar
Merak etme canım türk polisi yakalar
Avucunun içi gibi, göbeğini kaşır hırsızlar
Nerede bu kayıp kente, o gözü kara çocuklar
Umutlarki kara bir lekeye döner
Ulu orta dönüp dolanırda, dolanır
kuyruk takipcisi uludukça ulur itler
İknaya çalışılar dost görünende, görünen,
tiraj tv köşebaşı-cı faişeleri
Sonra gri gecelerde intihar ederler
Bir mısra doğruyu sıkar /şiir gibi beyinlerine
Dikenli tellerden gül bitmesini beklerler
öfkeli çırılçıplak gerçek zamanlarda
kara boğa gibi kırmızı gözlerle burnundan soluyan
Oyuna dalmış çocuklar gibi, acıkınca kendinin farkındalığına varan
Her çocuğun gelişim dönemi vardır
İlk okuduğu şiiri unutmaz mesella, okuduğu kalabalığa
Ve bizki kimi zaman yağmurlarla ıslanan, mahzun çocuklardık
Arka mahallerde belediyenin açtığı bulanık çamurlu suyunda yüzerdik
kimi zaman, deryalar taşlara dizleri gibi vururda, yer gök ağlardı
analarımız ağlardı, biz boğulurduk çamurlu suda
Biz mülteciydik kimi zaman, kimi zaman arka mahalleli çocuklardık
kimi zaman gıcık olduğumuz bir amcanın ziline basıp kaçardık
Elinde sopayla bizi kovalardı
Yakalamayınca öfkeli bir boğa gibi kudururdu, küfürler ederek geri dönerdi
Şimdi zifiri karanlıktayım seslenipte duyamadığın
Çorak tarla gibi seni süremediğim
Sağnak sağnak yağıpta kova kova içemediğin
Nerede çiçek açtımsa, kuruttuğun
kuruttun afferin sana, afferin
Zülfikar Giriş
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder